The whole day, like a forsaken remain riding on the tides, alone in my boat, I was heading towards frightening rocks, deserted isles towards the darkest, most profound caves near the most dangerous sharks. And my thin back-bone was shaking up to the extent of the wits of Death. I could not, I could no more. My footsteps at the end, confessed to the vain futility of the route And despair, at last, defeated the patience of my soul. Then spring, that Green Mirage, while passing cross my sight, whispered to me : “Look! You have never advanced, you have been drowning.” (Forough Farrokhzad) تمام روز تمام روز رها شده، رها شده، چون لاشه‌ای بر آب به سوی سهمناک‌ترین صخره پیش می‌رفتم به سوی ژرف‌ترین غارهای دریائی و گوشتخوارترین ماهیان و مهره‌های نازک پشتم از حس مرگ تیر کشیدند دیگر نمیتوانستم صدای پایم از انکار راه بر میخاست و یأسم از صبوری روحم وسیعتر شده بود و آن بهار، و آن وهم سبز رنگ که بر دریچه گذر داشت، با دلم می‌گفت «نگاه کن «تو هیچگاه پیش نرفتی «تو فرو رفتی "فروغ فرخزاد"